Kilka refleksji uczestniczek:

Dni skupienia były pięknym czasem, który pozwolił jeszcze lepiej wejść w Adwent. Film, rozmowy, modlitwy pobudziły mnie do wielu refleksji nt. Przenajświętszej Dziewicy i jej znaczącej roli. Czas ten kończę (a może zaczynam) z myślą, że czuwać to najlepiej z Maryją. Ona nie pozwoli, abyśmy zasnęli.

———

Myślę, że najważniejszym dla mnie przesłaniem tych rekolekcji jest to, że mamy czuwać, czyli zawsze być w stanie łaski uświęcającej i też być przygotowane na powtórne przyjście Jezusa.

———

Nie śpijcie! Czuwajcie!

Dostałam zaproszenie na maila . Zaciekawiło mnie to, bo od dawna szukałam czegoś takiego (wyciszenia, skupienia, otwartych rozmów, więcej czasu na modlitwę, obcowania z Bogiem na Adoracji).
Myślałam, że będzie grupa młodych ludzi co najmniej 20 osób. Ale było nas 5 dziewcząt i 3 siostry. Najbardziej emocjonalnie przeżyłam sobotę. Ponieważ odwiedzaliśmy w tym dniu dom socjalnej pomocy. Tam uświadomiłam sobie wiele rzeczy. Wcześniej narzekałam na to, że nie mam tego, co chciałabym mieć. A Tam zaczęłam dziękować Bogu za wszystkie dary, którymi mnie obdarzył: za oczy, które widzą; za uszy, z pomocą których mogę słyszeć to, co Bóg do mnie mówi i przez kogo; za głos, którym mogę Go wysławiać, za ręce, nogi.

Uświadomiłam sobie, że tacy ludzie potrzebują właśnie naszej obecności. Potrzebują wypowiedzenia się, dowiedzenia się czegoś ciekawego, przytulenia się do kogoś.

Spodobały mi się również konferencje. Oprócz poważnych tematów mogłyśmy sobie też pożartować.
Pomagałyśmy sobie wzajemnie w sprzątaniu. Bo porządek na zewnątrz pomaga też budować porządek w środku. I właśnie te wspólne sprzątania zamieniały się z nudnych obowiązków w ciekawy sposób, aby zebrać wszystkich razem i porozmawiać w działaniu.
Chciałoby się więcej takich spotkań, gdzie wymieniamy się doświadczeniem lub po prostu rozmawiamy wieczorami przy herbatce.

————

Te dni skupienia były czasem niesamowitej łaski. Sam fakt, że się tu znalazłam, nie jest kwestią przypadku. Jadąc tu nie miałam tak naprawdę szczególnych oczekiwań. Z racji tego, że ostatni czas był dla mnie szczególnie ciężki, potrzebowałam jakiejś odskoczni, miejsca, które pozwoli mi choć na chwilę się zatrzymać, aby nowe światło, przez pryzmat którego będę potrafiła spojrzeć na moja obecną sytuację. Tak się też stało. Dostałam to, czego potrzebowałam. W piątek, gdy przyjechałam, odczuwałam duży niepokój. Bałam się przede wszystkim wejścia w zupełnie nową dla mnie rzeczywistość. Bałam się ciszy. Cisza paradoksalnie kojarzy mi się z hałasem. Hałasem moich myśli, mojego niepokoju, , mojego lęku, który w takich momentach najgłośniej uderza. W czasie tych dwóch dni poznałam nowe pojęcie ciszy – ciszy, podczas której przez cały ten hałas mojego wnętrza, bardzo delikatnie i spokojnie przechodzi głos Boga. Tym samym doświadczyłam obecność żywego Boga. Z racji rozpoczętego Adwentu pragnę zajrzeć w głąb mojego serca, znaleźć w nim miejsce, w którym wkrótce narodzi się Bóg.
Pan Bóg bardzo mocno dał mi odczuć swą obecność w tym czasie. Doświadczyłam zaledwie cząstki Jego miłości, a jednak ta cząstka dała mi odczuć niewyobrażalnie mocno, co tylko pokazuje potęgę Jego nieskończonej miłości.
Dziękuję Ci, Boże!