In the age of 17 Magdalene enter the Carmel convent but - in spite of her deep desire of prayer was apayed in that place - she felt an appalment of the monastery grating which separated her from people outside who need to be embraced by the work of charity. Magdalene decide to return home and  - under suggestion of wise carmelitan sr Luigia - "place herself trustingly in the hands of holy priest don Luigi Libera". He was Magdalene’s guide for approximately nine years. His delicate spiritual relationship with the young girl helped her to clarify to the full her vocation and to proceed confidently towards her future mission of charity. He met her often at Canossa Palace and they both exchanged many letters. Unfortunately, but understandably, none of Magdalene’s letters have reached us, whereas there are about sixty-eight of Don Libera’s letters to her. Through this correspondence we can reconstruct Magdalene’s spiritual progress from July 1792, immediately following the episode of Conegliano, to December 14, 1799, the date of the director’s last letter. He died, too soon, on January 22, 1800. Don Libera’s method appears to be very different from that of the Carmelites. He used understanding rather than authority, respecting the independence and freedom of the penitent rather than forcing his will on her, giving her orders. His first act was to advise Magdalene to «lead a very withdrawn life within her own home for a year and pray fervently to know God’s will», without making any decision as to her future. At the request of her uncle, she was asked to take care of her two younger sisters, Rosa and Eleonora, and accompany them on the first steps of their social life. Don Libera encouraged her and gave her useful advice on how to guide her sisters, urging her to avoid the always harmful extremes of excessive severity and laxity. Don Libera’s realism and optimism were in contrast with Magdalene’s rigor and scrupolosity. The wise director patiently but firmly set about freeing her from this sad excess. He assured her that she was living in the state of grace: «We should not allow ourselves to be slaves of scruples…; blessed are those who live in the fear of offending God, but let us ensure that our fear be filial and reasonable, because it is born of love.» Magdalene reiterated her fear of not having been understood: she had the sensation that if both her director and confessor knew her well, in depth, they should have realised that she was a great sinner. She was convinced that it was she who did not her true self. Don Libera told her insistently that her conscience should be at peace. With serene irony he wrote: «Can everyone be wanting to betray you?…I know full well how bad you are, but should we despair for this?…My daughter, I don’t consider you as an angel from heaven but I cannot bring myself to believe that you could have committed so many sins.» To pacify his penitent, Don Libera frequently cut her short and prescribed «generous and ready obedience, an effective means of conserving one’s peace of heart…Have trust…in this beautiful virtue of obedience, practise it with all your commitment and in the simplest way possible.» He required obedience also regarding temptations against faith which tormented Magdalene for several years, temptations against the existence of God, against the truths of the Creed: «To counteract your thoughts against faith, pray to God three times a day expressing your belief in what the Holy Church believes and your will to die in this faith: in peace and quiet, without being scrupulous about your every thought.» Another way of expressing obedience was to renounce completely her desire to go into the convent, which from time to time she continued to feel growing inside her. By the end of the first year of trial, Don Libera told Magdalene that he was certain that God «was not calling her to be a ‘Disclaced’ » and that he could not discover in her «any certain sign of vocation to the religious state»; likewise «he did not see her as being called to matrimony». Instead he urged her to wish only that which the Lord wanted from her, and to continue to be ready to sacrifice her every desire and will to accomplish the Will of God.» This divine Will was expressed in the events concerning her family which, for example, required her to follow more closely her sister Rosa, who was about to be married, and to be an element of peace between the members of her family, divided over questions of inheritance. He advised her to take over the running of the big house, even though with certain limitations, since there was no female hand able to do so. He asked her to give up a consecrated life in the cloister for a service of charity in the family and in the world. Consecration to God did not necessarily involve segregation from the world but loving acceptance of God’s will. He wrote: «My daughter, I will never cease thanking the Lord for giving me the light to keep you in the world. For you it is hard, but let it all be done to the glory of the Lord and be assured that, in the present circumstances, in the segregation of the cloisters you would not be doing the good that you can do at home.» The wise director, who was familiar with the young Marchioness’ need to act, had gradually approved the different charitable activities which she had started in the city. A fairly vast network had developed which was increasingly and carefully analysed and completed, as part of a «Plan» which anticipated the creation of a permanent institution for the poorest and the forgotten. It was an «imaginary dream», for now, jealously held in custody in Magdalene’s heart, but which contained in embryo her future mission of charity. When she illustrated it to the director, she met with his complete approval: «…I urge you with all my strength and, if you wish, I even order you to give your whole heart to the institution… » Don Libera encouraged her but was, at the same time, careful that her activity should not become activism. He urged her to pray and especially to devote herself to mental prayer which should become simple and true contemplation. He advised her to dedicate much space to prayer, without neglecting her family duties. He recommended the use of ejaculations which favour an attitude of familiarity with the Lord. He encouraged her, contrary to the custom of the time and the general jansenistic mentality, to frequently, even every day, receive Holy Communion: «the real life of the soul, the food of the strong.» He prescribed repeated visits to the Blessed Sacrament, as vital moments in her day. Eucharistic prayer was, for Don Libera, a source of great spiritual energy. He ardently urged her to grow in the love of the Virgin and to entrust herself to her, as a daughter. Devotion to Mary will be a characteristic of Magdalene’s spirituality and will accompany her whole life in a simple and loving crescendo. The young Marchioness succeeded in overcoming the greatest trial which the Lord asked of her, just when she believed she was free to try to fulfil her «dream». In November 1797, the young wife of her uncle Girolamo, the Countess Claudia Buri became ill. On her death-bed, she entrusted to Magdalene’s care her baby, Carlino, who was just a few months old, begging her to be his mother. In the mystery of death, which comes only from God, Magdalene saw clearly His will. She accepted to be «mother» and to continue to remain at home, awaiting other signs from Above. Her vocation was to give herself to others, to place herself totally at the service of those who were in need. This long and difficult itinerary lead Magdalene to know slowly the plan of God. Her life has to be continue oblation, after the example of Jesus Crucified and Mother of Sorrows who stand under the Cross. INSPICE ET FAC - look at,contemplate and act secundum example. Example is Jesus Crucified, expression of the greatest love that sacrifice oneself to God Father and to mankind.  

Magdalene opened the schools in which she started to educate girls and everybody who could not have partecipate in non tipe of education. She engaged herself in curing sicks in the hospital. She opened the school to educate the future teachers for the villages. She guided and organized spiritual retreat for women from the nobile families to let them deepen spiritual live end engaged them in apostolic activity for needy.  

Hong Kong 12 of April 1860 Na nowo odczytując naszą historię w świetle wiary, możemy rozpoznać znaki Opatrzności Bożej ukryte w wydarzeniach, osobach, które w rękach Boga stają narzędziami w Jego Boskim planie. Uwidacznia się to także na początku rozprzestrzeniania się Zgromadzenia poza granicami Włoch. Znajdujemy się w epoce odnowy życia zakonnego i misyjnego Kościoła katolickiego XVIII wieku. Także we Włoszech wezwanie do niesienia narodom zbawienia odczuwalne jest w seminariach oraz w zgromadzeniach zakonnych męskich i żeńskich. W 1850 Mons. A. Ramazzotti, ówczesny biskup Pawii, zachęcony przez Papieża Piusa IX i wsparty zgoda episkopatu lombardzkiego, zakłada specjalne Seminarium dla Misji Zagranicznych (aktualny PIME). Z niego wyjeżdżają pierwsi misjonarze do Oceanii (1852), do Indii (1857), do Hong Kongu (1858). Ramazzotti, który w międzyczasie otrzymał od Przełożonej Córek Miłości z Mediolanu (Margherita Crespi) fundację w Pawii (1852) i który mógł doświadczyć zapału ducha Przełożonej nowej Wspólnoty, s. Luigii Grassi, zwraca się do niej, żeby założyć wspólnotę kanosjańską w Indiach i w Hong Kongu, pragnąc współpracy z jego misjonarzami.. Apostolski zryw bez granic, zawarty w charyzmacie kanosjańskim, natychmiast uwalnia energie dyspozycyjności w s. Luigii Grassi. Jednakże nie był to jeszcze odpowiedni czas. Przełożona Domu Macierzystego (w Weronie, której Grassi przedkłada prośbę Biskupa, wyraża się w ten sposób: "... ani o jotę nie gaśnie we mnie pragnienie rozszerzenia Zgromadzenia na chwałę Bożą i dla pomocy duszom, dla którego to celu - wierzę - Opatrzność Boża najlepiej rozporządzi dla stosownej formacji wypraszanych osób". Aprobata Stolicy Apostolskiej dociera dopiero jakiś czas po tym, przyspieszona przez samego Ramazzotti, mianowanego w międzyczasie patriarchą Wenecji. Na początku 1860r. Zgromadzeniu Córek Miłości Kanosjanek otwiera się droga ku ekspansji do narodów ad genteks. S. Grassi zaprasza te siostry, które czują się wezwane przez Pana do przyłączenia się do odważnego przedsięwzięcia, by napisały pisemną prośbę. Pierwsze dokumenty Domu w Pawii poświadczają, że cała wspólnota pisze taką prośbę. Po roztropnym rozpatrzeniu sprawy wybrane zostają cztery młode siostry: 27 letnia Maria Stella, 34 letnia Rachele Tronconi, 29 letnia Giuseppina Testera, 22 letnia Giovanna Scotti. Do nich dołączają z Domu w Wenecji: 40 letnia Lucia Cupis oraz 20 letnia nowicjuszka Claudia Compagnotti. 28 lutego 1860r. pierwsze Córki Magdaleny di Canossa opuszczają Włochy, aby zanieść Dobrą Nowinę o Jezusie oraz dzieła Jego miłosierdzia na misje w Hong Kongu, dokąd to docierają 12 kwietnia tego samego roku. To pierwsze włoskie zakonnice, które dotarły na Daleki Wschód, a z powodu ówczesnego braku generalnego rządu, drugie, co wyjechały na misje. W ten sposób wprowadzają w życie motto ich Założycielki: św. Magdaleny di Canossa: "JEZUS NIE JEST KOCHANY, BO NIE ZOSTAŁ POZNANY. DAWAJCIE INNYM GO POZNAĆ, ABY BYŁ MIŁOWANY". Brakuje im wszelkiego przygotowania oraz listów, pełne zaufania do swych Przełożonych we Włoszech, ujawniają cierpienia i trudności. Jednak w ich sercu rozbrzmiewa "pragnienie" Ukrzyżowanego i wola naśladowania miłości bez miary, pozostawiając wszystko, będąc gotowe na wszystko, radując się pośród doznawanych udręk. Nawet jeśli jest dobrym trzymanie w ukryciu sekretu króla ... jest rzeczą chwalebną ujawnianie i ukazywanie dzieł Bożych, co wyraża się poprzez pokorne początki naznaczone niedostatkiem rzeczy oraz wsparcia, z przedelikatnej wierności regule i duchowi Zgromadzenia, ze śmiałego zapału, nie bacząc na przeszkody języka czy kultury, daje od razu początek , w wynajętym domu, szkole angielskiego i portugalskiego (1 maja 1860r.) a nieco później, sierocińcowi dla Chinek i Euro - Azjatek. Podobnie jak krew męczenników była zasiewem nowych chrześcijan w pierwotnym Kościele, tak życie radosnej i pokornej ofiary M. Cupis i pierwszych misjonarek kanosjańskich w niedługim czasie wzbudza sympatię owocując współpracą dobrych osób świeckich, dając tym samym zaczyn dla pierwszych żarliwych świeckich powołań. 1868r. Kanosjanki docierają do wielkich Chin, do Han-Kow i dalej, i pozostają tam aż do czasu wygnania w 1950roku.

Maddalena, illuminated by the Word of God, comprehend her mission and in 1799 edited "The Plan" which reveal grandity of her apostolic heart. She present her Plan to the Bishop Avogadro in Verona, who  - contrariant to the inclination of Maddalena oriented for the cure of sick -  inspirit her to open as soon as possible the School of the Charity in Verona.   '''''''''''''' Cerca però un locale più vasto che sarebbe accettato dalla sua famiglia e in cui avrebbe potuto iniziare l’opera. Il locale che la interessa è il convento dei santi Giuseppe e Fidenzio, preso dallo Stato in fisco (ex convento delle Agostiniane chiuso da Napoleone come altri conventi di clausura). Dopo due anni delle noiose insistenze il decreto di rilascio viene firmato il 1 aprile 1808 e la marchesa Maddalena inizia i più urgenti lavori di restauro. Na początku 1802 r. przyjmuje dwie pierwsze dziewczęta, narażone na niebezpieczne wpływy złego środowiska. Na własny koszt przyjmuje je do mieszkania swojej towarzyszki, którą się sama wcześniej opiekowała. Poszukuje jednak obszerniejszego lokalu, który zaakceptowałaby jej rodzina, i w którym mogłaby rozpocząć dzieło. Lokal, który ją interesuje, to klasztor świętych Józefa i Fidencjusza, przejęty przez skarb państwa. Po dwóch latach męczących nalegań, dekret odstąpienia zostaje podpisany pod datą 1 kwietnia 1808r. i markiza (Magdalena) zabiera się do najpilniejszych prac remontowych. Rankiem 8 maja 1808 r., w trzecią niedzielę Wielkanocną oraz w święto patronatu św. Józefa, wielkie marzenie Magdaleny di Canossa staje się rzeczywistością: wstępuje ona wraz ze swymi podopiecznymi do upragnionego klasztoru. Przez kilka lat towarzyszy jej Leopoldina Naudet (późniejsza założycielka Sióstr Świętej Rodziny) ze swymi towarzyszkami, oczekującymi, by Boży plan względem ich osób stał się bardziej jasny. Dla Magdaleny wejście do Klasztoru św. Józefa jest wydarzeniem najwyższej wagi. Zgromadzenie, co do którego Bóg domagał się od niej długiego oczekiwania, powstaje właśnie w tym dniu. Magdalena ma 34 lata. W 1812 r. Magdalena powraca do Wenecji z związku z dziełem braci Cavanis. Po załatwieniu sprawy, podczas, gdy przygotowuje się do powrotu do Werony, wskutek nalegań kilku jej tamtejszych przyjaciół pozostaje w Wenecji. Daje się przekonać, że miasto lagunowe ma te same potrzeby, co Werona. Magdalena znajduje mały, lecz wystarczająco funkcjonalny lokal, by założyć w nim dzieło. Magdalena, wielokrotnie zachęcana przez hrabinę Karolinę Durni (mediolańską szlachciankę oddaną dziełom miłości), przed akceptacją propozycji założenia dzieła w Mediolanie prowadzi z Durini długą rozmowę: przyjmie propozycję jedynie wtedy, jeśli nowej placówce zapewni się duchowość i system taki sam, jak w Weronie. Dzieło rozpoczyna się w 1816 r., jednakże trzeba czekać aż siedem lat, zanim uzyska formę kanoniczną (1823). Markiza di Canossa, po uzyskaniu formy kanonicznej w Wenecji i w Weronie, uważa, iż nadszedł moment założenia dzieła również w Bergamo. Adwokat Zaverio Gavazzeni, po zapoznaniu się ze strukturą dzieła Canossa oraz dobrem ubogich, pragnie dla Bergamo takiej instytucji. W 1820 r. Magdalena otwiera nowy dom w tym mieście. Wzniesienie kanoniczne następuje tego samego roku. Fundacja w Trento jest związana z ważnymi osobistościami, które wspólnie z dziełem Canossa przyczyniły się do dobra Kościoła w Trento. Pośród nich byli: Arcybiskup Carlo Emanuele dei Conti Sardagna, ówczesny wikariusz kapitularny w Trento; wielki filozof i założyciel Antonio Rosmini oraz jego siostra Margherita Rosmini. 21 czerwca 1828 r., Magdalena i Margherita Rosmini, są świadkami formalnego powołania Zgromadzenia, za sprawą Biskupa Trento, Francesco Saverio Luschin.