W wieku 17 lat wstępuje do Karmelu, ale, pomimo, że zaspokoiło to wielką potrzebę intensywnej modlitwy, czuła horror przed klauzurą, prześladowała ją myśl, że w tym miejscu nie może zapobiegać grzechom ani poświęcać się dla zbawienia dusz. Postanawia więc wrócić do domu i oddaje się pod opiekę księdza Libery, który zostaje jej kierownikiem duchowym. On radzi jej czekać i wsłuchiwać się w Słowo Boże. Temu oczekiwaniu mają towarzyszyć: modlitwa, samotność i cierpliwość. Po roku czasu tylko jedno okazuje się pewne: Magdalena nie ma powołania do życia w małżeństwie, ale nie wiadomo jeszcze, w jaki sposób ma się poświęcić Bogu. W tym poszukiwaniu wsparciem jest dla niej udział w Eucharystii. Z czasem zaczyna coraz mocniej przeczuwać swoje powołanie, ale szybko jest zmuszona do odłożenia na później odpowiedzi na Boże wezwanie; jej umierająca ciotka na łożu śmierci powierza Magdalenie pod opiekę swe kilkumiesięczne dziecko. Wobec tajemnicy śmierci młoda markiza doznaje jakby oświecenia, wyrzeka się swoich marzeń i akceptuje bycie matką, ponieważ rozumie, że jej prawdziwym powołaniem jest poświęcanie samej siebie innym. Uczy się wsłuchiwać w głos Boga i pozwala Mu działać. Ta długa i trudna droga doprowadza ją do poznania planu Bożego - jej życie ma być nieustanną ofiarą, na wzór Jezusa Ukrzyżowanego oraz Matki Bolesnej stojącej u stóp krzyża. INSPICE ET FAC - patrz, kontempluj i czyń według wzoru. Wzorem jest Ukrzyżowany, wyraz największej miłości, która poświęca się Bogu i braciom.

Magdalene opened the schools in which she started to educate girls and everybody who could not have partecipate in non tipe of education. She engaged herself in curing sicks in the hospital. She opened the school to educate the future teachers for the villages. She guided and organized spiritual retreat for women from the nobile families to let them deepen spiritual live end engaged them in apostolic activity for needy.  

Hong Kong 12 of April 1860 Na nowo odczytując naszą historię w świetle wiary, możemy rozpoznać znaki Opatrzności Bożej ukryte w wydarzeniach, osobach, które w rękach Boga stają narzędziami w Jego Boskim planie. Uwidacznia się to także na początku rozprzestrzeniania się Zgromadzenia poza granicami Włoch. Znajdujemy się w epoce odnowy życia zakonnego i misyjnego Kościoła katolickiego XVIII wieku. Także we Włoszech wezwanie do niesienia narodom zbawienia odczuwalne jest w seminariach oraz w zgromadzeniach zakonnych męskich i żeńskich. W 1850 Mons. A. Ramazzotti, ówczesny biskup Pawii, zachęcony przez Papieża Piusa IX i wsparty zgoda episkopatu lombardzkiego, zakłada specjalne Seminarium dla Misji Zagranicznych (aktualny PIME). Z niego wyjeżdżają pierwsi misjonarze do Oceanii (1852), do Indii (1857), do Hong Kongu (1858). Ramazzotti, który w międzyczasie otrzymał od Przełożonej Córek Miłości z Mediolanu (Margherita Crespi) fundację w Pawii (1852) i który mógł doświadczyć zapału ducha Przełożonej nowej Wspólnoty, s. Luigii Grassi, zwraca się do niej, żeby założyć wspólnotę kanosjańską w Indiach i w Hong Kongu, pragnąc współpracy z jego misjonarzami.. Apostolski zryw bez granic, zawarty w charyzmacie kanosjańskim, natychmiast uwalnia energie dyspozycyjności w s. Luigii Grassi. Jednakże nie był to jeszcze odpowiedni czas. Przełożona Domu Macierzystego (w Weronie, której Grassi przedkłada prośbę Biskupa, wyraża się w ten sposób: "... ani o jotę nie gaśnie we mnie pragnienie rozszerzenia Zgromadzenia na chwałę Bożą i dla pomocy duszom, dla którego to celu - wierzę - Opatrzność Boża najlepiej rozporządzi dla stosownej formacji wypraszanych osób". Aprobata Stolicy Apostolskiej dociera dopiero jakiś czas po tym, przyspieszona przez samego Ramazzotti, mianowanego w międzyczasie patriarchą Wenecji. Na początku 1860r. Zgromadzeniu Córek Miłości Kanosjanek otwiera się droga ku ekspansji do narodów ad genteks. S. Grassi zaprasza te siostry, które czują się wezwane przez Pana do przyłączenia się do odważnego przedsięwzięcia, by napisały pisemną prośbę. Pierwsze dokumenty Domu w Pawii poświadczają, że cała wspólnota pisze taką prośbę. Po roztropnym rozpatrzeniu sprawy wybrane zostają cztery młode siostry: 27 letnia Maria Stella, 34 letnia Rachele Tronconi, 29 letnia Giuseppina Testera, 22 letnia Giovanna Scotti. Do nich dołączają z Domu w Wenecji: 40 letnia Lucia Cupis oraz 20 letnia nowicjuszka Claudia Compagnotti. 28 lutego 1860r. pierwsze Córki Magdaleny di Canossa opuszczają Włochy, aby zanieść Dobrą Nowinę o Jezusie oraz dzieła Jego miłosierdzia na misje w Hong Kongu, dokąd to docierają 12 kwietnia tego samego roku. To pierwsze włoskie zakonnice, które dotarły na Daleki Wschód, a z powodu ówczesnego braku generalnego rządu, drugie, co wyjechały na misje. W ten sposób wprowadzają w życie motto ich Założycielki: św. Magdaleny di Canossa: "JEZUS NIE JEST KOCHANY, BO NIE ZOSTAŁ POZNANY. DAWAJCIE INNYM GO POZNAĆ, ABY BYŁ MIŁOWANY". Brakuje im wszelkiego przygotowania oraz listów, pełne zaufania do swych Przełożonych we Włoszech, ujawniają cierpienia i trudności. Jednak w ich sercu rozbrzmiewa "pragnienie" Ukrzyżowanego i wola naśladowania miłości bez miary, pozostawiając wszystko, będąc gotowe na wszystko, radując się pośród doznawanych udręk. Nawet jeśli jest dobrym trzymanie w ukryciu sekretu króla ... jest rzeczą chwalebną ujawnianie i ukazywanie dzieł Bożych, co wyraża się poprzez pokorne początki naznaczone niedostatkiem rzeczy oraz wsparcia, z przedelikatnej wierności regule i duchowi Zgromadzenia, ze śmiałego zapału, nie bacząc na przeszkody języka czy kultury, daje od razu początek , w wynajętym domu, szkole angielskiego i portugalskiego (1 maja 1860r.) a nieco później, sierocińcowi dla Chinek i Euro - Azjatek. Podobnie jak krew męczenników była zasiewem nowych chrześcijan w pierwotnym Kościele, tak życie radosnej i pokornej ofiary M. Cupis i pierwszych misjonarek kanosjańskich w niedługim czasie wzbudza sympatię owocując współpracą dobrych osób świeckich, dając tym samym zaczyn dla pierwszych żarliwych świeckich powołań. 1868r. Kanosjanki docierają do wielkich Chin, do Han-Kow i dalej, i pozostają tam aż do czasu wygnania w 1950roku.

Magdalena, oświecona Słowem Bożym pojmuje swą misję i w 1799 r. redaguje "Plan" ujawniający wielkość jej apostolskiego serca. Przedkłada ten plan Biskupowi Avogadro w Weronie, który jednak - zamiast do asystowania chorym, do czego Magdalena ma szczególny talent - zachęca ją do natychmiastowego otwarcia Szkoły Miłości w Weronie. Na początku 1802 r. przyjmuje dwie pierwsze dziewczęta, narażone na niebezpieczne wpływy złego środowiska. Na własny koszt przyjmuje je do mieszkania swojej towarzyszki, którą się sama wcześniej opiekowała. Poszukuje jednak obszerniejszego lokalu, który zaakceptowałaby jej rodzina, i w którym mogłaby rozpocząć dzieło. Lokal, który ją interesuje, to klasztor świętych Józefa i Fidencjusza, przejęty przez skarb państwa. Po dwóch latach męczących nalegań, dekret odstąpienia zostaje podpisany pod datą 1 kwietnia 1808r. i markiza (Magdalena) zabiera się do najpilniejszych prac remontowych. Rankiem 8 maja 1808 r., w trzecią niedzielę Wielkanocną oraz w święto patronatu św. Józefa, wielkie marzenie Magdaleny di Canossa staje się rzeczywistością: wstępuje ona wraz ze swymi podopiecznymi do upragnionego klasztoru. Przez kilka lat towarzyszy jej Leopoldina Naudet (późniejsza założycielka Sióstr Świętej Rodziny) ze swymi towarzyszkami, oczekującymi, by Boży plan względem ich osób stał się bardziej jasny. Dla Magdaleny wejście do Klasztoru św. Józefa jest wydarzeniem najwyższej wagi. Zgromadzenie, co do którego Bóg domagał się od niej długiego oczekiwania, powstaje właśnie w tym dniu. Magdalena ma 34 lata. W 1812 r. Magdalena powraca do Wenecji z związku z dziełem braci Cavanis. Po załatwieniu sprawy, podczas, gdy przygotowuje się do powrotu do Werony, wskutek nalegań kilku jej tamtejszych przyjaciół pozostaje w Wenecji. Daje się przekonać, że miasto lagunowe ma te same potrzeby, co Werona. Magdalena znajduje mały, lecz wystarczająco funkcjonalny lokal, by założyć w nim dzieło. Magdalena, wielokrotnie zachęcana przez hrabinę Karolinę Durni (mediolańską szlachciankę oddaną dziełom miłości), przed akceptacją propozycji założenia dzieła w Mediolanie prowadzi z Durini długą rozmowę: przyjmie propozycję jedynie wtedy, jeśli nowej placówce zapewni się duchowość i system taki sam, jak w Weronie. Dzieło rozpoczyna się w 1816 r., jednakże trzeba czekać aż siedem lat, zanim uzyska formę kanoniczną (1823). Markiza di Canossa, po uzyskaniu formy kanonicznej w Wenecji i w Weronie, uważa, iż nadszedł moment założenia dzieła również w Bergamo. Adwokat Zaverio Gavazzeni, po zapoznaniu się ze strukturą dzieła Canossa oraz dobrem ubogich, pragnie dla Bergamo takiej instytucji. W 1820 r. Magdalena otwiera nowy dom w tym mieście. Wzniesienie kanoniczne następuje tego samego roku. Fundacja w Trento jest związana z ważnymi osobistościami, które wspólnie z dziełem Canossa przyczyniły się do dobra Kościoła w Trento. Pośród nich byli: Arcybiskup Carlo Emanuele dei Conti Sardagna, ówczesny wikariusz kapitularny w Trento; wielki filozof i założyciel Antonio Rosmini oraz jego siostra Margherita Rosmini. 21 czerwca 1828 r., Magdalena i Margherita Rosmini, są świadkami formalnego powołania Zgromadzenia, za sprawą Biskupa Trento, Francesco Saverio Luschin.