La storia dell’Istituto dei Figli della Carit?

La Fondatrice ? la santa Magdalena di Canossa. Essa, ricevendo da Dio il dono della vocazione e di un carisma speciale. Con il passare del tempo sente una forte spinta per condividere con gli altri questo dono precioso: anche le altre persone nella Chiesa furono mossi dallo stesso spirito per vivere lo stesso ideale. nel 1808 Maddalena fonda l’Istituto delle Figlie della Carit?, Serve dei Poveri. Tuttavia incontra gli enormi ostacoli quando intraprende le azioni per fondare la Comunit? dei Figlie della Carit?. Nonostante le incomprensioni e l’abbandono da parte dei sacerdoti con cui ebbe collaborato per questo scopo, ella continua a credere nel dono dello Spirito e dopo molteplici infruttuosi tentativi il 23 maggio 1831
a  Venezia d? inizio all’Istituto dei Figli della Carit?.

 

I primi tentativi della fondazione

CHIEDIAMO PAZIENZA – il contenuto in via di traduzione…

Pierwsza wzmianka o założeniu Synów Miłości pojawia się jeszcze w latach młodzieńczych Magdaleny di Canossa. Można ją odszukać na stronach pism autobiograficznych Markizy, nazywanych Planem B6, datujących się wokół 1799r. W tym Planie przewidziane było jedno tylko Zgromadzenie mieszane (męskie i żeńskie), z takimi samymi dziełami apostolskimi, przystosowanymi do możliwości płci. Dla realizacji Planu, Canossa współpracowała z ks. Piotrem Leonardi z Werony, utrzymując jednocześnie znajomość w Bergamo z księżmi współpracującymi z kanonikiem Bengalio w wychowaniu młodzieży męskiej. W 1821r. Canossa wspomogła założenie Oratorium św. Ambrożego w Parafii św. Stefano, w którym czterech młodzieńców pod okiem kanonika Piotra Giglio prowadziło życie wspólnotowe poświęcając się wychowywaniu chłopców. Niestety, w 1826r. ta dobrze zapowiadająca się współpraca, kończy się całkowitym niepowodzeniem.

24 lutego 1820r. Magdalena poznała diakona Antoniego Rosmini. Urzeczona jego licznymi cnotami, zaczyna wiązać z jego osobą nadzieję na realną pomoc w ustanowieniu Synów Miłości. Młody filozof Rosmini, zapoznawszy się z Planem, okazał życzliwe zainteresowanie. Nastąpiło wiele spotkań i rozpoczęła się dyskretna, bogata korespondencja, trwająca do 1830r. Treść listów ujawnia owocną i przyjacielską współpracę, która jednak z upływem czasu napotkała na niemożliwe do usunięcia przeciwności. Canossa pragnęła, aby Zgromadzenie tworzyli kapłani i świeccy, zaś Rosmini początkowo chciał widzieć w nim tylko świeckich. W 1825r. zaproponował jednak coś wprost przeciwnego: wolałby tylko kapłanów, którzy winni zająć się duszpasterstwem. Canossa mocno obstawała przy swym planie, otwarta na innych, a w sposób szczególny na ludzi ubogich: “uważam – pisała mu – że “lepiej będzie, jeśli Zgromadzenie wyrośnie prawdziwie z Kalwarii, między Jezusem Ukrzyżowanym i Najświętszą Maryją Bolesną, a wzrastając zasilane Boską Krwią i łzami Maryi, by płonęło miłością, samo jednak pozostając w pokorze oraz w cieniu Krzyża”.

Magdalenie i Rosminiemu przydarzyło się to samo, co innym świętym: po okresie kroczenia wspólną drogą stopniowo przekonali się, że nie powinni w przyszłości kontynuować ścisłej współpracy. Mimo, iż stali się przyjaciółmi, postanowili, że każdy pójdzie za własnym natchnieniem, by móc dobrze spełnić otrzymane od Boga specyficzne zadanie. Rosmini założył Instytut Miłości i wycofał się, udając się do Calvario di Damodossola.

Podobna historia przydarzyła się Magdalenie w znajomości z księdzem Antonim Provolo. Początkowo współpraca układała się pomyślnie: młody kapłan przyjął pod dach wielu chłopców, co było jednym z celów planu Magdaleny. Jednakże z czasem, opiekun młodocianych zaczął zajmować się tylko głuchoniemymi. W grudniu 1833r. oboje zdecydowali się rozejść bez poczucia urazy. W konsekwencji ks. Antonio Provolo założył Stowarzyszenie Maryi, otaczające swą troską głuchoniemych.

Mimo kolejnej porażki Magdalena nie zraża się. Znajomość z weneckim kapłanem, Franciszkiem Luzzo, skłania ją do podjęcia działania dla realizacji Planu. Magdalena dzieli się z nim aspiracjami dotyczącymi instytutu męskiego i otrzymuje życzliwą odpowiedź.

W niedługim czasie współpraca pomiędzy nią a ks. Luizo przynosi dobre owoce:
23 maja 1831r. w Wenecji, w dwóch domkach przylegających do klasztoru św. Łucji (mieszkały w nim Córki Miłości), ks. Luzzo, otwiera pierwsze Oratorium miejskie dla wychowania religijnego i społecznego synów ludu. Inauguracja Oratorium św. Łucji, to jednocześnie data założenia Zgromadzenia Synów Miłości. We wrześniu tego samego roku papież Grzegorz XVI, napisał do Canossy Breve pochwalne o Synach Miłości. Markizy nie było na uroczystości, gdyż w tym czasie, zanurzona w modlitwie, dziękowała Bogu za wynagrodzenie wcześniejszego braku zrozumienia i bolesnych porażek w zakładaniu męskiej gałęzi Dzieła.

Ks. Franciszek Luzzo czyni wiele dobra, jest jednak zmęczony i niepocieszony tym, że nie ma kogoś, z kim mógłby zawiązać wspólnotę zakonną. Dzięki pełnych ufności zapewnień Magdaleny o tym, że Dzieło, będąc Bożym, nie mogłoby wzrastać bez cierpień i przeciwności, kapłan nie opuszcza swoich podopiecznych.

W maju 1833r. przybywają do Wenecji dwaj młodzi stolarze, pochodzący z okolic Bergamo, a udzielający się w Oratorium św. Ambrożego. Są to: Giuseppe Carsana (urodzony w Careno w 1790r.) i Benedetto Belloni. Giuseppe Carsana staje się wraz z ks. Franciszkiem Luzzo, współzałożycielem Zgromadzenia, zaś oboje, Carsana i Belloni, pierwszymi prawdziwymi Synami Miłości.

Ks. Luzzo nie mając już sił, by zajmować się dziełem, zostawia dwóch towarzyszy z liczną grupą podopiecznych i wstępuje do Zakonu Karmelitów Bosych w Treviso.

Dwaj Bracia kanosjanie na stałe zamieszkują w dzielnicy św. Łucji, w której pełni zapału prowadzą rozkwitające życiem Oratorium męskie.

Magdalena odchodzi do Pana 10.04.1835r. w wieku 61 lat, nie doczekawszy się pełnej realizacji projektu, który przez lata nosiła w sercu i z powodu którego doznała wiele rozczarowań. Na krótko przed śmiercią wydała polecenie s. Krystynie Pilotti, by przejęła opiekę nad tym “Dziełem, bardziej niż nad wszystkim innym”. Siostra ta zaświadcza w liście do Patriarchy Wenecji: Nasza święta zmarła Markiza, jestem tego pewna, modli się za to Dzieło, które tak bardzo leżało jej na sercu. Będę prawdziwie pocieszona, jeżeli będzie miało ono ducha, jakiego pragnęła Magdalena”.
Z nieba Założycielka do dziś wspiera Synów Miłości, zaś Córki Miłości przez ponad sto lat od powstania wspólnoty Synów Miłości, dodawały otuchy nielicznej grupce Braci zamieszkujących klasztor San Giobbe w Wenecji.

Lo sviluppo dell’Istituto dei Figli della Carit?  fino ad oggi

W 1844r. po tym, jak rząd austriacki całkowicie przejmuje dzielnicę św. Łucji, obejmując zarząd nad dworcem kolejowym w Wenecji, Giuseppe Carsana i Benedetto Belloni przeprowadzają się do zrujnowanego klasztoru Franciszkanów przy Kościele San Giobbe, w tej samej dzielnicy Cannaregio.

W 1860r., dzięki życzliwości Patriarchy Angelo Ramazzotti, Synowie Miłości przywdzie
wają habit zakonny, a w 1897r. Patriarcha Giuseppe Sarto pisze dla nich Regułę i osobiście ją aprobuje.

Zgromadzenie Synów Miłości przez prawie sto lat pozostaje w liczbie zaledwie dwóch albo trzech Braci. W 1923r. brat Giovanni Zuccolo, stwierdza o niemożności kontynuowania dzieła, po czym oddaje je w ręce kardynała Wenecji, Piotra La Fontaine. Ten proponuje księdzu Giovanni Calabria z Werony, wchłonięcie Oratorium Synów Miłości przez jego Zgromadzenie. Ks. Calabria odrzuca taką propozycję, ponieważ przewiduje dla Braci Kanosjanów szansę rozwoju dzieła.
W 1925r. kapłan z diecezji padewskiej, Angelo Pasa (ur. w Fonzaso w 1881r.), wstąpił do Synów Miłości, po bogatym doświadczeniu pracy jako formator w seminarium w Padwie i w Fabriano, w których to ośrodkach pełnił bardzo odpowiedzialne zadania w diecezji. To jemu zawdzięcza się rozwój Zgromadzenia wraz z założeniem seminarium w 1928r. Jako Przełożony Generalny od 1946r. do 1952r., o. Angelo Pasa otworzył kilka nowych domów.

W 1939r. Patriarcha Adeodato Piazza ogłosił formalny dekret o kanonicznym uznaniu Zgromadzenia Synów Miłości i o aprobacie ich Konstytucji. W 1949r. papież Pius XII, zważywszy na fakt, że “Zgromadzenie rozprzestrzeniło się w wielu diecezjach oraz, że jego członkowie pracowali dla dobra wspólnoty chrześcijańskiej”, zaaprobował Instytut jako Zgromadzenie na prawach papieskich.

W 1966r. w Brazylii założona została pierwsza misja Zgromadzenia.

Dziś Synowie Miłości, Kanosjanie są obecni we Włoszech, w Brazylii, na Filipinach, w Indiach i w Tanzanii. Liczą 150 członków, tworzących 30 wspólnot.

Il Carisma

Duchowi synowie św. Magdaleny mają w swojej Regule Życia takie oto słowa: “Nasze Zgromadzenie powstało w pokorze krzyża. Przez długi czas to życiodajne ziarno ewangeliczne było przekazywane przez niewielu Braci. Jednakże: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię obumrze, przynosi plon obfity. W ten sposób, w czasie przewidzianym przez Pana Boga, Zgromadzenie rozwinęło się, a jego członkowie starają się żyć w doskonałej wierności swoim początkom.”

Duch Święty ożywiający swój Kościół i wzbogacający go wciąż nowymi darami, wzbudził w św. Magdalenie di Canossa charyzmat, którym i my dzisiaj żyjemy. Rozpoznając znaki swoich czasów i kontemplując Chrystusa Ukrzyżowanego, Magdalena czuje się przynaglona do naśladowania Go. Będąc bogatą markizą, staje się ubogą i służebnicą ubogich, by świadczyć o miłości Tego, który samego siebie wydał za nas. Pragnie wskazywać na Jego obecność, nadal cierpiącego i krzyżowanego w ubogich i maluczkich.

Zgromadzenie Synów Miłości rodziło się i wzrastało w pokorze i w ciemnościach krzy
ża, podczas, gdy Magdalena rozumiała coraz bardziej, że dla niej i dla dzieła Pan Bóg chciał być jedynym fundamentem, celem oraz jedyną, największą miłością.

Bóg, który przemawia poprzez bieg wydarzeń, daje nam poznać w pokorze początków dzieła, nasz charyzmat miłości bez granic.